Πολλές φορές αναρωτιόμαστε, πώς γίνεται οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τις γνώσεις, την εκπαίδευση, την ευφυΐα τους, να μη βλέπουν αυτό που είναι ολοφάνερο μπροστά στα μάτια τους.
Συχνότατα συμβαίνει, γιατί ο εγκέφαλός μας λειτουργεί επιλεκτικά. Με βάση τους περιορισμούς μας, πολλοί από τους οποίους προέρχονται από την κοινωνική μας διαμόρφωση, επιλέγουμε που θα εστιάσουμε την προσοχή μας, την μνήμη, την όρασή μας.
Ό,τι δεν βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Σημαίνει απλά ότι δεν αποτελεί μέρος της δικιάς μας πραγματικότητας, αποτελεί όμως μέρος της πραγματικότητας όλων όσων εστιάζουν την προσοχή τους σε αυτό.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα που δεν βλέπουμε επειδή λειτουργούμε επιλεκτικά, επειδή δεν σχετίζονται με την οπτική που έχουμε για την ζωή.
Αυτό μπορεί να μοιάζει κάποιες φορές και σαν ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας σε γεγονότα που η συνειδητοποίησή τους θα απειλούσε τις αντοχές μας. Παρόλα αυτά θα έπρεπε να ξεπεραστεί. Είναι προτιμότερο να γνωρίζουμε τι συμβαίνει και να βρίσκουμε τους τρόπους να το αντιμετωπίσουμε παρά να εθελοτυφλούμε.
Διαλέγοντας κάθε μέρα που περνά να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, να τον δημιουργούμε απ' την αρχή και να μετέχουμε στις δυνατότητες της ζωής, σπάμε λίγο λίγο τους τοίχους της φυλακής μας, μπαίνει λίγο φως, η όρασή μας διευρύνεται και απολαμβάνουμε στιγμές ελευθερίας ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν.
